Początek maja to tradycyjnie okres uroczystości upamiętniających najważniejsze wydarzenia i symbole, które zapisały się w historii polskiej państwowości. Warto pielęgnować tradycje narodowe i eksponować publicznie symbole naszego państwa, dlatego pamiętajmy, aby wywiesić flagi w majowe święta.
1 maja – Święto Pracy
Międzynarodowe Święto Pracy to święto obchodzone corocznie 1 maja dla upamiętnienia i uznania osiągnięć klasy robotniczej. W Polsce dzień ten jest świętem państwowym ustawowo wolnym od pracy.
Święto zostało ustanowione w 1889 r. na pierwszym kongresie Drugiej Międzynarodówki, który to miał miejsce w Paryżu. Miało ono upamiętniać masakrę robotników, do której doszło w 1886 r w, Chicago (Stany Zjednoczone) podczas demonstracji przeciw złym warunkom pracy, a w szczególności przeciw zbyt długiemu czasowi pracy. W Polsce pierwsze obchody Święta Pracy miały miejsce już w 1890 r. i były zorganizowane (wbrew zaborcom) przez działaczy Socjalno-Rewolucyjnej Partii Proletariat. Późniejsze obchody święta również inicjowane były głównie przez partie i organizacje socjalistyczne. Po II Wojnie Światowej święto obchodzono bardzo hucznie poprzez organizowanie różnego rodzaju pochodów, wieców i spotkań, podczas których eksponowano hasła o treści politycznej i ideologicznej.
2 maja – Dzień Flagi Rzeczypospolitej Polskiej
Przypada on w Polsce 2 maja i ma popularyzować wiedzę o polskiej tożsamości oraz symbolach narodowych. Dzień Flagi został ustanowiony przez Sejm 20 lutego 2004 roku ustawą o zmianie ustawy o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej.
Polskim godłem jest wizerunek białego orła w koronie w czerwonym polu, a hymnem narodowym jest Mazurek Dąbrowskiego. Dzień Flagi obchodzony jest między 1 maja – Międzynarodowym Dniem Pracy – a 3 maja – świętem uchwalenia Konstytucji 3 Maja. Święto flagi obchodzone jest w wielu państwach świata, ale w różnych dniach.
2 maja jest także obchodzony jako Dzień Polonii i Polaków za granicą.
3 maja – rocznica uchwalenia Konstytucji
Konstytucja 3 maja uchwalona przez Sejm Czteroletni w roku 1791 – pierwsza spisana ustawa zasadnicza w Europie – była próbą reformy ustroju Rzeczypospolitej po jej pierwszym rozbiorze. Zapewniała prawa polityczne szlachcie i mieszczanom, brała pod opiekę chłopów. Znosiła liberum veto i wolną elekcję. Wprowadzała podział władzy na ustawodawczą, sądowniczą i wykonawczą, tę ostatnią składając w ręce króla i tzw. Straży Praw, zwiększała też liczebność armii. Od chwili uchwalenia Konstytucja stała się symbolem dążeń do odzyskania niepodległości i suwerenności Rzeczypospolitej, niezależnie od przeszkód wewnętrznych i zagrożeń zewnętrznych.
